Yedi Ahmak - Özbek Masalları

Bir gün yedi ahmak hazara gezmeye çıkmışlar. Geze geze karınlan acıkmış. Onlar paralarını birleştirip yedi tane hurmayı katık ve yedi tane ekmek almışlar. Aldıkları nesneleri yemek için yer arayıp, bir kenara oturmuşlar. Ellerini yıkamak için etrafta su görünmüyormuş. O zaman onların en büyüğü diğerlerine su getirmeyi buyurmuş. Onlar da birbirlerine buyurduğu için, hiç kimse yapmamış.

Sonunda ahmaklar birbirlerine şart koşmuşlar: "Eğer kim konuşursa o su getirsin" demişler. Böylece, ahmaklar hiç ses çıkarmadan oturup kalmışlar.

Bu sırada bir dilenci gelip dilenmiş. Hiç biri ona cevap vermemiş. O da ekmeği, katığı yiyip kapta kalan artığı ahmakların yüzüne sürtüp gitmiş.

Biraz sonra bir it gelmiş. Kalan ekmek parçalarını yemiş, hiç biri seslenmemiş. İt ekmek artıklarını yiyip, kapta kalan artıkları yalamış. İtin karnı yine de doymayınca, bir yandan ahmakların yüzüne dilencinin sürdüğü bulaşıkları yalamaya başlamış. İt altı tane ahmağın yüzünü yalayıp yedincisini yalarken itin dili ahmağın ağzına girmiş. O zaman ahmak "Git" deyivermiş. Diğer altı ahmak birden: "Kalk, su getir!" diye bağırmışlar.

Baksalar ki önlerinde ne ekmek var, ne katık.

YETTİ AHMAK
öZBEKCE

Bir küni yetti ahmak bazarge oynageni çıkışıbdı. Yürib-yürib karnıları açıbdı. Ular pul yığışıb yettite hurmaca katık ve yettite nan alışıbdı. Endi algen nerselerini yeyiş üçün cay izleşib, bir çekkege otınşıbdı. Ular etrafge karasalar, kollarını yuvış üçün suv körinmebdi. Şunda ulamın en kettesi başkalarıge suv keltirişni buyuribdi. Ular bir-birlerige senselarlik kılıb, heç kaysısı unemebdi.

Şunda ahmaklar bir-birlerige şart koyışıbdi: "Eğerde kim gepirse, oşa kolge suv alıb kelib kuysın", deyişibdi. Şunday kılıb, ahmaklar indemesden otıraverişibdi.

Şu peyt, bir geday kelib tilenibdi. Unge heç kim cevab bermebdi. U nanni alıb yeb, katıknı içib, idişnin yükini ahmaklar betiğe sürkeb ketibdi.

Bir azdan keyin bir it kelib, kalgen nan uşaklarını yese hem ular indemey otıraverişibdi. İt nan uşaklarını yebidiş yüklerini yalabdı. Âhiri itnin karnı toymay kalıb, bir çekkeden ahmaklarnın betidegi geday sürkeb ketgen katıklarnı yalay baş-labdı. İt altıte ahmaknın betini yalab yettinçisini yalayatgende, itnifi tili ağzıge kirib ketibdi. Şunda heliği ahmak: "Ket!" deb yubanbdi. Şunda heliği altıte ahmak birdenige: "Tur kolge suv keltir!" deb kıçkırıbdi.

Karaşsaki, aldılarde ne nan bar ve ne katık.
(Aycemal, s. 202-203)